موسیقی پاپ ایرانی
Description
موسیقی پاپ ایرانی
قبل از دهه پنجاه خورشیدی موسیقی ایرانی سراسر تحت تاثیر موسیقی سنتی بود. اما در دهه ۱۳۵۰ خورشیدی با ظهور هنرمندانی مانند ویگن دردریان (زاده ۲ آذر ۱۳۰۸ – درگذشته ۴ آبان ۱۳۸۲) موسیقی مدرن ایرانی متحول شد. با اجراهای ویگن بود که گیتار با عنوان یک ساز وارد موسیقی پاپ ایرانی شد. اما شاید ریشه‌های مدرنیته در موسیقی پاپ ایرانی از دورانی بود که رادیو در ایران جایگاه خود را پیدا کرد. در آن زمان احمد عاشورپور (زاده ۱۸ بهمن ۱۲۹۶ - درگذشته ۲۲ دی ۱۳۸۶) ترانه‌های محلی را در رادیو اجرا میکرد. به همین علت به وی لقب پدر موسیقی پاپ ایران را داده‌اند. در دورانی که ترانه‌های محلی حقیرتر از ترانه‌های سنتی معمول در اذعان بود، او به خواندن ترانه‌های مردم کوچه و خیابان (پاپ) در رادیو پرداخت.
دوران قبل از انقلاب در دهه ۵۰ خورشیدی دوران طلایی موسیقی پاپ ایران محسوب می‌شود. هنرمندانی در این دوران ظهور کردند که تا سالها صحنه موسیقی پاپ ایرانی را روشن نگاه داشتند. از آهنگسازان معروف آن دوره می‌توان به ناصر چشم‌آذر، بابک بیات، حسن شماعی‌زاده، و سیاوش قمیشی اشاره کرد. همچنین خوانندگان ماندگاری در آسمان موسیقی پاپ ایران ظهور کردند مانند هایده، داریوش، ابی، گوگوش، ستار، معین، فرهاد، و حمیرا. همچنین با رشد موسیقی پاپ، ترانه‌سرایی نیز رشد قابل توجهی داشت و ترانه‌سراهایی مانند ایرج جنتی عطایی، اردلان سرفراز و شهیار قنبری ظهور کردند.
موسیقی پاپ ایرانی بعد از انقلاب تا دوران دولت اصلاحات در داخل ایران تقریبا ناپدید و در خارج از ایران پی گرفته شد. اما از دهه ۷۰ خورشیدی، با گشایش‌های فرهنگی دوباره خوانندگان جوانی مانند شادمهر عقیلی، گروه آریان، قاسم افشار، علیرضا عصار به عرصه هنری موسیقی پاپ ایران اضافه شدند. این روند تا سال‌های اخیر ادامه داشته و با وجود همه محدودیت‌ها و فراز و نشیب‌ها همچنان زنده است و با به امید به آینده ادامه می‌دهد.
